The Cinelli Brothers (UK) - Studebaker John (B) duo concert Keeping The Blues Alive Vlierden (NL) (18-12-2022) reporter & photo credits: Freddie info club: KTBA info bands: The Cinelli Brothers - Studebaker John © Rootsville 2022

Het eerste concert van het nieuwe seizoen bij de broertjes Martin en Theo Brouwers moesten we noodgedwongen aan ons laten voorbij gaan maar op zondag 18 december tekenen we toch present. Op de affiche bij 'KTBA' een duo concert zoals we dat hier al jaren gewoon zijn. Een zondag van om en bij de 250km met op het programma de Britse 'The Cinelli Brothers' en ouwe getrouwe in de blues 'Studebaker John'.

In eerste instantie was het een blij weerzien met 'The Brouwers Brothers' en onze Nederlandse vrienden maar al vlug kregen we ook een domper te verwerken en die was dat Theo, Martin, Mia en Ellen er na 10 fantastische jaren op het einde van dit seizoen er een streep onder trekken. Tien geweldige jaren waarvan we er toch zeven hebben kunnen beleven en waar we toch ook dank zij de bro's enkele blues muzikanten kwamen te ontdekken. Nog niet getreurd zou ik zo zeggen want er is een quote die zegt...the best is yet to come.

Als opener hier in zaal Thijssen zijn het 'The Cinelli Brothers' die het podium betreden. Later dit jaar spelen ze ook op de 'Bonamassa Cruise' zoals de 'Keeping The Blues Alive' cruise in de Middellandse zee ook wordt genoemd. Benieuwd of Martin en Theo daarvoor langs de kassa mogen passeren?

'The Cinelli Brothers' is een project ontstaan uit een gemeenschappelijke passie voor de elektrische Chicago- en Texas-blues uit de jaren 60 en 70, toen de broers Marco (gitarist en leadzanger) en Alessandro (drummer) besloten een explosief team te vormen dat origineel repertoire in de stijl van Chess, Stax en Motown. Tom 'Julian' Jones op mondharmonica, gitaar en zang en Stephen Giry op bas, gitaar en zang zijn geen familie van de 'Cinelli's' maar vervolledigen wel de band, al zijn we bij de blues toch allemaal een beetje familie.

Marco Cinelli @ Rootsville

Dat deze 'The Cinelli Brothers' de feeling met de ol'school blues niet hebben verloochend horen we meteen bij de opener. Meteen na de knipoog naar Slim Harpo trekken ze daarna met 'No Place For Me' alle registers open. Een nummer met heel wat gospel gevoel en te verkrijgen op hun laatste album 'No Country For Blues Man'. Eerlijk? We waren vanuit 'Gevarenwinkel' eerder sceptisch afgezakt naar het Nederlandse Vlierden maar al van bij aanvang moesten we onze mening herzien en werd het meteen ook duidelijk waarom deze 'The Cinelli Brothers' de laureaat zijn geworden van de 'Britse Blues Challenge'. Meteen staan ze zo ook op de 'Keeping The Blues Alive Cruise' in de Middellandse zee deze zomer en kunnen ze van een boerenjaar spreken.

Allesandro Cinelli @ Rootsville

Het wordt ook al snel duidelijk dat ze alle vier zeer goed geschoolde muzikanten zijn, waarvan we ze toch als snel kunnen onder brengen in de categorie van multi-instrumentalisten. Na een slowbluesje krijgen we met het up-tempo 'High Time We Run' daar meteen ook bevestiging van. Het sterkst vind ik nog dat ze zoveel diversiteit in hun nummers steken dat het niet eens kan vervelen.

Zo gaan ze meteen ook in het arsenaal van de collega's duiken met 'Call Me The Breeze', eentje uit 1972 van J.J. Cale dat in 1974 opnieuw de charts werd ingezongen door 'Lynyrd Skynyrd' en mede door de samenzang van deze band eveneens als explosief mag worden bestempeld. Op de vraag of iedereen het hier goed had klonk het antwoord volmondig van ja, waarop Marco Cinelli dan weer repliceerde als een volwaardige Engelsman; ook al is er voetbal op TV, de blues blijft de blues...affirmatief.

Tom 'Julian' Jones @ Rootsville

Knap, om niet te zeggen zeer knap, was hun inbreng met 'Just Dropped In (To See What Condition My Condition Was In)', eentje uit 1967 van 'Kenny Rogers & The First Edition' en ook voor het psychedelisch effect krijgen Marco en de zijnen van mij een dikke 10. Tijd om zo ook te laten horen dat funk er ook bij hen in zit met 'Together is Better' waarna we met 'Devil Women' een blend krijgen van gospel en soul op 'So Far So Good', hallelujah we love these guys.

Stephen Giry @ Rootsville

Helaas komt er ondanks een deftige outswinger ook een eind aan deze eerste, maar zeker niet laatste ontmoeting, met 'The Cinelli Brothers'. Gelukkig waren er ook nog Martin en Theo om dit viertal zeer snel terug het podium op te roepen voor een bisser. Alsof ze ons nog niet genoeg verrast hadden kregen we als toemaatje 'I'm a Rocker, I'm A Roller' in 1976 geschreven door Agnus Young en 'AC'DC' en uitgebracht als 'Rocker' op hun album 'Dirty Deeds Done Dirt Cheep'. Als kers op de taart steken die van 'The Cinelli Brothers' er ook nog wat piano rock 'n roll van Little Richard in. Eindresultaat...TNT!!! En nu maar hopen dat ze niet te snel opbranden.

Als headliner op de affiche krijgen we 'Studebaker John' die wordt vergezeld door een band bestaande uit Belgische muzikanten. Naast Studebaker John hebben we als tweede gitarist Tim Ielegems aka Shakedown Tim. De ritme sectie bestaat uit bassist Chris Forget en drummer Koen Van Peteghem. Deze maand al de derde maal dat we over den John komen te schrijven.

Studebaker John, werd geboren in de 50-tiger jaren in Chicago als John Grimaldi. Via zijn pa kreeg John de blues met de paplepel binnen en leerde hij op 7-jarige leeftijd mondharmonica spelen. In Maxwell Street inspireerde Hound Dog Taylor hem en stuurde hem richting slidegitaar. Walter Horton hielp hem een eigen stijl ontwikkelen en zo stichtte hij reeds in de jaren 70 de bekende groep The Hawks. Zijn naam en die van de band zijn trouwens afgeleid van de fameuze wagen de Studebaker Hawk, een wagen die hij trouwens nog altijd bezit. Voor Rootsville al de 3de ontmoeting op deze tour maar hij blijft ons bekoren.

Studebaker John @ Rootsville

Toen we Koen zijn mallets zagen bovenhalen wisten we meteen dat de opener het sferische 'Born into this World' zou zijn en meteen werden de blues liefhebbers hier aanwezig hun focus terug richting podium getrokken. Applaus was meteen ook het logische gevolg voor dit deep greasy en doordringende bluesje.

Ook met 'Sell My Soul To The Devil' blijft Studebaker John op hetzelfde elan verder gaan en ook onze eigenste Shakedown Tim kon zich meer dan vinden in deze blues. Met nummers als 'What I Am', Get Right To It' en het enigszins funky 'Up and Down The Line' krijgen de blues liefhebbers hier bij 'KTBA' waar voor hun geld.

Shakedown Tim @ Rootsville

Met 'My Life' zoekt Studebaker John het een beetje autobiografisch en het samenspelen met Shakedown Tim, Chris Forget en Koen Van Peteghem verloopt alsof ze al jaren samen spelen ook al is dit hier bij 'KTBA' het laatste optreden van deze Europese tour. Slide, aanstekelijke ritmes en boogie grooves, we kregen het allemaal op ons bord met “Up And Down The Line Again’, het stevige ‘Are You Ready To Rock’ en het in overdrive gebrachte ‘Fine Cadillac’.

Chris Forget @ Rootsville

Tijd ook om met puik werk aan de harmonica dit instrument prominenter aanwezig te laten zijn, zoals op ‘Try To Live My Life’. Hierna zette John een song in die hij, volgens zijn zeggen, heeft geschreven met Lazy Lester, en waarbij hij zijn skills op de harmonica en de slideweer kon etaleren. Met een Bo Diddley geïnspireerd ‘She’s A Rocker’ kwam we ook het einde in zicht en krijgen we ook nog een uitgesponnen ‘Howlin In The Moonlight’.

Koen Van Peteghem @ Rootsville

'KTBA' zou niet hezelfde zijn moesten Martin en Theo niet iedereen terug op het podium reopen voor een gezamelijk 'point final' en zo was er weer een grijze en koude zondagnamiddag omgezet naar een kleurijke en warme bluesdag. Tijd ook om terug richting België te trekken en afscheid te nemen van Theo en Martin, Wout en Nicolien, de 'Blues Traffic' delegatie, Henk en nog zo vele anderen. Nog een laatste voetnoot voor Anke en Teun; in augustus is het veuls te warm in Casablanca...maar desalniettemin Proficiat ;-)